Luang Prabang, Laos

Heeeej! Tijdje gelee, maar we waren dan ook een aantal dagen compleet 'van de wereld', dat wil zeggen, ver verwijderd van een 4G mast of een doodgewone modum. Vanuit Koh Kood reisden we via Bangkok naar Luang Prabang in Laos. Beide tochten werden in een propellor vliegtuigje van Bangkok Air afgelegd, beetje humptiedumptie maar verder prima.

In Luang Prabang hadden we een behoorlijk chique (Frans!) hotel geboekt met een pool in de oude stad. Een van de weinige poolhotels, al was het water ijskoud zodat zelfs Monsi het vertikte om erin te gaan... brrrr jammer. Fantastisch om dezelfde avond zo de stad in te struinen, lekker Lao-food (zoete curry, mmmm) gegeten en daarna een drankje (ze hebben hier wijn!!!!) met uitzicht op de Mekong rivier. Hier vierden we ook nieuwjaar en op het centrale pleintje werd een feest georganiseerd met muziek, dans en theater, erg leuk. Mooist was eigenlijk nog de vele rijstpapieren lampionnen die de gehele avond de sterrengevulde hemel berijkten, prachtig!
Omdat we de volgende dag al vroeg uit de veren moesten voor onze riviertocht en trekking ten noorden van de stad besloten we de kids dit keer voor tienen (jaja, erg vroeg) tussen de lappen te leggen om er zelf net na 12-en in te kruipen.... gelukkig nieuwjaarzzzzzzzz.

De volgende ochtend werden we vroeg opgehaald om met de boot richting het noorden te reizen over de Mekong. Het was koud, zelfs onze gids Anon verontschuldigde zich voor het grijze en koude weer. Het deerde ons niet echt, totdat we een kwartiertje op de open boot zaten en klappertandend de dikke dekens om ons heen sloegen. We hadden gezelschap van Ray(mond) en Lorraine, twee bijna gepensioneerde Aussies die tot auntieRain en mateRay werden gedoopt; gezellig en praatgraag gezelschap (keeps ya warm mate).
Na een prachtige tocht van een kleine 4 uur varen door een onwaarschijnlijk mooi landschap zagen we een kano bomvol kinderen de rivier op peddelen. Hier zouden we aan land gaan en kennelijk werden we verwacht, het was een warm onthaal en direkt werd er verlegen contact gelegd tussen onze 3 koters en de vele kinderen uit het dorp. Mooi om te zien!

Het dorp van de Kamu 'stam' telt zo'n 400 inwoners waarvan zo'n 150 kinderen. Er dat merkten we, eenmaal aan land werden we omsingeld door lacherige, luidruchtige, stoere, teruggetrokken en verlegen knaapjes en meisjes. Met name Mette werd met d'r goudblonde lokken als een attractie gezien, ze werd geaaid, in d'r wangen geknepen en over haar haar gestreeld. Eeen klein beetje onwennig voor onze anders zo stoere kleine meid en ze werd er behoorlijk verlegen van. Monsi had zo z'n eigen manier om met al deze aandacht om te gaan; hij zette het op een lopen en zou de komende 3 dagen niet meer stoppen. haha, dat jochie moet de conditie hebben van z'n ouwe opa (in z'n beste dagen he). Hij werd direkt als 'el locco' van het dorp gezien en terwijl enkele kleine meisjes op hun voorhoofd wezen als Monsi Gonzalez voorbij kwam gespeed, volgden een kudde kleine lefgozertjes achter Monsi aan om hem door het dorp op te jagen. Mons zou de rest van het verblijf als een roos slapen, 11 uur per nacht... Linge bekeek het geheel op haar bedachtzame en voorzichtige manier van een afstandje, om alle indrukken van de aankomst in deze compleet andere wereld op zich in te laten werken.

Nadat we ons in onze tenten geinstalleerd hadden, kregen we een korte uitleg over het leven in het Kamu dorpje van gids Anon. De bewoners verzorgen zich op diverse manieren; rijst, rubber, (teak)hout, vis, goud, jacht, kruiden en handwerk. Veel jonge mannen werken enkele dagen per week in de stad om genoeg geld te verdienen voor hun families dagelijkse behoeften. Verder is het dorp eigenlijk geheel autarkisch of zelfvoorzienend, eigen rijstvelden, eigen pluim- en vee, eigen bouwmateriaal, eigen drank; Kamu-whiskey (Hasse zou geel van jaloezie zien, zo sterk dat goedje is) . De bewoners wonen er in hutten van stro, bamboe, hout, staalplaat en sommigen van steen. Kippen, hanen, honden (schattige puppy's natuurlijk), katten, hagedisjes, varkentjes, ganzen, eenden, buffels; een heerlijke mengelmoes van gekwaak, geblaf, geknor, geloei en dialect Lao (een duidelijk dialect met eigen woorden werd ons verteld). We werden bijzonder vriendelijk ontvangen en voorbij elke hoek klonk "Sabadeeeee" als een warme groet. "Ze zijn wel erg arm he pappa" merkte Linge al vrij snel op, "maar ze zijn allemaal heel vriendelijk en lachen blij... de mannen hebben wel vieze tanden... die kleine kindjes lopen bijna naakt... wat ruikt het hier veel naar kruiden... kijk, ze koken hier gewoon op een vuurtje". Prachtig om zo met haar rond te lopen en alle nieuwe indrukken te aanschouwen en bespreken. Mooi.

Gedurende de wandeling en de ontmoetingen met de dorpsbewoners zagen we af en toe een flits van Monsi (al gauw omgedoopt tot Monki door Anon en de locals) voorbij schieten, gevolgd door een hele horde met gillende en lachende kinderen. "Ze rennen de hele tijd achter me an" schreeuwde hij nog terwijl hij de hoek om vloog, haha. Mette was druk in de weer met alle beestjes en merkte op dat "alle hond- en kattenjonkies hier wel erg klein en mager zijn". De kleine mini-biggetjes waren direct favoriet. Mette had snel verlegen contact met twee gelijkjarige meisjes die haar alle dieren lieten zien, inclusief de grote waterbuffels die in de rijstvelden stonden te herkauwen (grOOt!). Voordat we het doorhadden zat Mette tussen de meiden in op de brede rug van de buffel en werd de buffel (hardhandig) aan het touw door z'n neus door het rijsveld heen gesleurd door wat jonge knapen; lachen, gieren, brullen! Wij bekeken het tafereel wat angstig maar de buffels werden van alle kanten beklommen door het aanstormende jonge grut. En Mette zag er gelukzalig uit; "Oh wat leuk op zo'n waterbuffeeeeeel!!!" Linge bekeek het rustig van een afstandje met haar nieuwe 'vriendinnetjes'. "Kijk mamma", liet ze haar gevlochten kapsel zien. "Hebben de meisjes gedaan". Prachtig.

's Avonds kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld door de locals in een rieten paviljoen midden in het rijstveld. Langs alle paden verlichten kleilantaarns met fakkels het omringende rijstvelden landschap, een sprookje zo mooi. Buitengewoon lekker eten ook; kip-aardappelen curry (heel zoet en mild en lang niet zo pittig als de Thaise variant), gestoofde waterbuffel (lekker maar behoorlijk taai), gestoofde vis en gestoofde groenten. Alles geserveerd met steamed rice en sticky rice (kneden met de handjes tot een balletje rijstebrood). Een paar kouwe Laobeer werkten goed om de nieuwe indrukken op z'n Ausssies te verwoorden met mate Ray, najs!

De volgende dag stond een trekking door de bergachtige jungle te wachten. Met Anon bespraken we of de tocht wel geschikt zou zijn voor onze asfalt kinderen, maar gezien Monki's onuitputtelijke indruk de dag ervoor zag Anon hierin geen probleem. Wij dachten in Zweden wel wat gewend te zijn met Östgötaleden, die voorbij het huis in Rumma gaat (smal stenig paadje onder takken, tussen struiken, over stenen, enz). Dit was wel wat anders en af en toen moest er flink gedaald, geklommen of over beekjes gesprongen worden. Hele dichte jungle met gigantische bomen, bamboe, struiken, watervalletjes en mooie kleuren kwamen voorbij. De kinderen hielden het bijzonder goed vol, mede te danken aan een V-vormige tak die Mette vond en om haar middel klemde; Monki zou gedurende de vijf uur durende jungletrekking als een volleerd jockey het volbloed paard Mette besturen; HIHIHIHIIII!

Na twee en een half uur wandelen werd de luch genuttigd boven aan een watervalletjes met zicht over de jungle. De terugtocht ging via een klein ander dorpje waar de feestelijkheden van het nieuwjaar nog in gang waren. Saartje werd uiteraard door een overenthousiaste dorpeling het feestgedruis ingesleurd om de soepelheid van de heupjes te testen in een Lao variant van de ChaChaCha... Dit dorpje had wel electriciteit door een 'ingenieus' en simpel systeem van energieopwekking uit de waterkracht van de nabijgelegen waterval. Lichtelijk zorgwekkend om de aan elkaar geknoopte kabels door de jungle te zien hangen richting het dorpje.

De tocht terug zou verder langs de oever van de Mekong gaan met prachtige uitzichten, ontmoetingen met vissers, rivierbeddingen met pindaplantages en ander moois. Echt een belevenis. Na het eten wandelden we nog wat door het dorp om een beetje rond te kijken. Het primitieve schooltje en het schoolplein werd ons nog vol trots getoond, leuk.

De volgende dag namen we na het ontbijt afscheid van de dorpelingen om met de boot weer naar Luang Prabang te varen. En hier zitten we alweer twee dagen. Prachtig mooi stadje bomvol fantastische tempels en mooie teakhouten villa's. De Franse invloeden zijn duidelijk aan de architectuur af te lezen (vandaar ook de lekkere wijntjes). Door de komst van het communisme rond '75 werd ontwikkeling (of afbraak) van het stadje compleet bevroren (in tegenstelling tot andere steden in Azie) en mede hierdoor is het stadje Unesco monument geworden. Er wordt nu hard aan een conservatief ruimtelijk beheer- en ontwikkelingsplan gewerkt (Franse architecten) maar dit leeft uiteraard op gespannen voet met de Aziatische aard van zelfregulering zonder al te veel bureaucratie. Interressante ontwikkeling tussen het lokale dna van vrijheid, organische groei en een vorm van anarchie, en de Franse wens tot sturing in conservatieve zoneringsplannen. Leuk om hier over zoveel jaar weer eens terug te komen (altijd een goede reden!), er wordt in ieder geval op veel plekken (vervangend) nieuw gebouwd.

We zitten nu in een leuke bungalow (www.thongbay-guesthouses.com) met een terras op palen uitkijkend over de rivier. Mooie plek. We blijven nog drie dagen in Luang Prabang dus nemen rustig de tijd om het stadje verder te verkennen. Hierna reizen we zuidwaarts richting Thailand om op het eiland Koh Samet te komen. Hier zullen we ruim een week blijven, waarna we naar Bangkok zullen gaan. Gisteren hoorden we Linge en mette voor het eerst over hun vriendinnetjes en paard praten, een eerste teken van heimwee. Maar huppekee; wat bollen ijs erin, het weerraport van Åtvidaberg onder de neus (4 graden en regen) en ze kunnen er weer tegen ;-)

Tot later! Groetjes van ons 5